Od Rorana - Zadanie 3.

Tak szczerze to nie było w tej watasze wiele terenów.. To też szedłem po nie naszych terenach-szedłem przed siebie. W moim umyśle pokazał się obraz szczeniaka. Skręciłem w lewo. Usłyszałem skomlenie. Po raz kolejny moc mnie nie zawiodła. Zobaczyłem młodego wilczka, który jeżył się i szczerzył kły na mnie.

- Skądś ty tu?-zapytałem.

- Nie twoja sprawa!-fuknął.

- Nie to nie.. a mógłbym Ci pomóc...-i zacząłem powoli odchodzić.

- Nie stój! Pomóż mi! zgubiłem się!

Zaśmiałem się w duchu.

-Wiesz chociaż skąd jesteś?-zapytałem.

-Taaak.

Usłyszałem warknięcie. Wilki.

-Dobra mały, spadamy!-wziąłem go w pysk i zacząłem uciekać przed zgrają wilczurów.

- Mało brakowało.-powiedział.- Na imię mi Barii.

Milczałem.

-A ty jak masz na imię?-zapytał.

-Roran.-powiedziałem od niechcenia.-Jesteś ranny-zauważyłem.

-To nic.-odpowiedział męsko-ale pomimo to uzdrowiłem małego.

-Prowadź mały.

I tak poprowadził mnie do swojej jaskini. Matka podziękowała a ja wróciłem do watahy. 

Nagroda: 500 WZ

Ocena: 5+

Komentarz Alfy: Bardzo ładnie opisane. Zero błędów ortograficznych. Wszystko tak jak ma być. Czyli w skrócie mówiąc: znakomicie sobie poradziłeś Roranie! :) Gratuluję!